Przejdź do galerii zdjęć:
Bezkrwawe Safari
Jelenie
Cervus - rodzaj ssaków z rodziny jeleniowatych, obejmuje 11 gat. współcz. m.in. jeleń szlachetny
- Cervus elaphus. Długość ciała samca (byka) do 2,65 m wys., w kłębie 1,5 m, masa do 340 kg;
samica (łania) mniejsza. Sierść brązowopłowa, poroże (wieniec) tylko u samca, bogato rozgałęzione
(do kilkunastu odnów w jednej tyce), zrzucane na wiosnę. Roślinożerny; okres godowy (rykowisko)
jesienią; w miocie (maj lipiec) zwykle 1 młoda; żyje do 20 lat.
Jeleń szlachetny - Cervus elaphus. największy ssak leśny strefy umiarkowanej,
należący do rodziny jeleniowatych (Cervidae), charakteryzujący się: u osobników dorosłych
- jednobarwną, rudobrązową lub szarobrązową sierścią (suknią) z jasną plamą na zadzie,
której brzegi są odgrabniczone ciemniejszą sierścią. Cielęta do pół roku życia mają
rude ubarwienie z żółtawobiałymi cętkami. Jeleń szlachetny jest zwierzęciem łownym,
należącym do tzw. zwierzyny grubej.
Dziki
Dzik - Sus scrofa. Gatunek z rodziny świniowatych. Dł. do 2.4 m, w kłębie ok. 1 m,
masa ok. 110 kg (rzadko do 300 kg); klinowata głowa słabo wyodrębiona od tułowia
i zakończona wydłużnym ryjem (hwizd), uzbrojonym w kły (dolne szalbe dł. ok. 22 cm,
górne fajki dł. ok. 15 cm); samiec (odyniec) jest większy od samicy (lochy);
sierść szczeciniasta, brunatnoszara lub bunatnoczarna; małe (jednoroczne warchlaki)
w brązowo-żółte pasy. Żywi się głównie żołędziami, bukwią, owadami i drobnymi
zwierzętami ściółki lesnej; żyje w stadach (watahy); pożyteczny w lesie, lecz może
wyrządzać szkody w uprawach. Ceniony w łowiectwie dla mięsa, skór, sierści i trofeów łowieckich.
Konie
Koń Przewalskiego - prymitywny koń wykazujący wiele cech pierwotnych, uwazany
za jednego z przodków konia domowego. Jest to obecnie jedyny, naprawdę dziki
gatunek konia. Zachował się do naszych czasów dzięki niezmienionym warunkom w
przeciągu tysiącleci na olbrzymich, słabo zamieszkałych stepach Azji. Odkrył go
w 1879 Nikołaj Przewalski w rejonie gór Tien-Szan, na skraju pustyni Gobi.
natomiast opisał i nadał mu nazwę kustosz Muzeum Zoologicznego Akademi Nauk
w Petersburgu I. Poliakow. Na przełomie XIX i XX w. organizowano ekspedycje
mające na celu odłowienie coraz rzadszych dzikich koni Przewalskiego. które
następnie rozmnażano w zwierzyńcach i ogrodach zoologicznych. W Polsce konie
te są utrzymywane we wrocławskim, warszawskim i gdańskim zoo. Jedno z większych
skupusik konia przewalskiego znajduje się w Ogrodzie Zoologicznym w Pradze.
Podejmowane sš tekże próby reindukowania urodzonych w niewoli koni Przewalskiego
do ich naturalnego środowiska w Mongolii. Pod względem budowy konie przewalskiego
znacznie różniš się od innych koni. Mają dużą, ciężką głowę o wypukłym czole,
osadzoną na krótkiej szyi. Grzbiet prosty, ogon nisko osadzony, z krótkimi
włosami u nasady rzepa ogonowego. Jaśniejsze podbrzusze oraz okolice pyska.
Nogi zazwyczaj ciemno podpalane, często także pregowane. Charakterystyczna,
stojąca grzywa o sztywnych włosach, grzywki brak.
Bażanty
Bażanty - Phasianidae, rodzina ptaków z rzędu kuraków; ok. 170 gat., z których 50
wyróżnia się w podrodzinę bażantów właściwych. Phasianinae są to gat., których
samce są pięknie ubarwione, o długim dachówkowatym ogonie. Samce niepozorne, szarobrązowe,
hodowane jako ptaki łowne i ogrodowe ptaki ozdobne, wszystkożerne, zamieszkują
(zimą w stadkach) zagajniki i brzegi lasów Azgi. W Europie aklimatyzowane już w
starożytności; najpospolitszy bażant szlachetny (bażant obrożny) - Phasianus colchicus.
Jest on krzyżówką formy znad M. Kaspijskiego z innymi formami, głównie bażantem chińskim
- Phasianus colchicus torquatus. Hodowane w bażanteriach i na swobodzie dla smacznego
mięsa, w Polsce od XVII w.; kilka gat. o znaczeniu ozdobnym, np. bażant złocisty
- chrysolophus pictus.
Strona w budowie
Do góry
